We zijn in Cusco, we vergeten zo goed en zo kwaad als mogelijk de reis hierheen want we zijn hier omdat we moeten acclimatiseren voor de vierdaagse Machu Picchu tocht en dat laatste blijken we dan ook echt nodig te hebben ook. Omdat Cusco nog weer hoger is dan de vorige plaatsen waar we waren merken we dat er nog weer minder zuurstof in de lucht zit. Elke stap die we zetten kost veel moeite en energie en we zijn snel buiten adem. De eerste dagen voelen we ons ziek, zwak en misselijk en doen we bijna niets. Het slapen gaat moeizaam vanwege een merkbaar tekort aan zuurstof en onze neus gaat van binnen kapot en raakt verstopt. Toch maar proberen uit te rusten, de tijd zijn werk laten doen wat betreft het acclimatiseren en maar hopen dat we ons op tijd beter voelen. Gelukkig gaat het een dag voor we vertrekken voor de tocht beter en zijn we gewend geraakt aan het weinige zuurstof.

Eindelijk is het dan zover. Negen maanden geleden hebben we de kaarten gekocht en nu gaat de vierdaagse wandeltocht naar Machu Picchu eindelijk beginnen. We worden 's ochtends vroeg opgehaald en vertrekken met de bus naar het plaatsje Ollantaytambo waar we de zeven dragers die de tenten en al het eten voor de vier dagen gaan dragen ophalen. Dan is het nog een klein stukje naar kilometerpaaltje 82. Dat is de plek waar de Inca Trail van start gaat.

We zien hoe de dragers, mannen variërend van jong tot oud (later blijkt dat de jongste 19 jaar is en 30 kilo op zijn rug draagt), de spullen bij elkaar binden en op hun rug knopen. Sta ik daar met mijn kleine rugtasje... Maar ja, met kilo's meer op mijn rug ga ik het niet redden tot Machu Picchu, en dat is nu eenmaal wel het doel.
We lopen met de groep, een groep van 9 toeristen en 2 gidsen, naar de eerste controle post en tevens de toegang tot de Inca Trail. We krijgen hier een stempel in ons paspoort en lopen de brug over de Urubamba rivier over. De dragers komen ondertussen rennend langs met grote balen spullen op hun rug en sandalen aan. Ongelooflijk om te zien hoe sterk deze mannen zijn.

De tocht gaat beginnen. Vandaag staat in het teken van acclimatiseren en de wandeling zal vandaag zo'n vijf uur duren inclusief rustpauzes. We lopen midden in de Andes, om ons heen bergen en rechts onder ons de Urubamba rivier die we een paar uur volgen. We komen langs kleine dorpjes met een paar huizen waar echt gezinnen wonen. Tijdens een uitleg van de gids over de bloem Angel Trompet zie ik achter de gids een meisje zitten van een jaar of vier die samen met haar moeder iets van groente aan het schillen is. We maken oogcontact en beginnen te zwaaien waarna ze weer haar gezicht omdraait. Dit herhaalt zich en we spelen dit spelletje zo'n vijf minuten. Na de uitleg van de gids weer doorlopend realiseer ik me hoe anders haar leven is dan dat van mij is geweest op haar leeftijd. Zo afgelegen in de Andes langs een wandelpad waar dagelijks 400 toeristen met hun gidsen en dragers langslopen. Wat een contrast...

De onverharde zandpaden gaan verder omhoog en weer naar beneden en de uitzichten zijn prachtig. Zo zien we als we ons omdraaien de besneeuwde top van 'weeping mountain'. Deze berg heeft al generaties lang deze naam omdat tijdens het regen seizoen er duidelijke verticale strepen van de regen in de sneeuw te zien zijn en het dus lijkt alsof de berg huilt.

Ook komen we die dag langs de eerste Inca ruines, namelijk Llactapata. Vertaald; dorp op de terrassen. Het is heel indrukwekkend om de ruïnes van de Inca's te zien, hier zijn we uiteindelijk voor gekomen.

Ook dan pas valt het kwartje dat we zijn begonnen aan de vierdaagse Machu Picchu tocht. Dit wordt nog meer werkelijkheid als we aan het einde van de eerste wandeldag aankomen op de kampeerplek in Wayllabamba. Hier woont de laatste gemeenschap op de Inca Trail en we logeren in de tuin van één van de families. De dragers hebben al vijf tentjes opgezet terwijl wij nog aan het lopen waren en de kok is al begonnen aan het avondeten.

Het is een heldere avond met veel sterren aan de hemel. We kruipen vroeg onze slaapzak in, we zijn moe van alle eerste indrukken van vandaag. Morgen vroeg weer op voor dag twee en dat beloofd een zware te worden.

Dag twee staat in het teken van vijf en een half uur omhoog lopen van 3100 meter naar Dead Women's Pass op 4200 meter waarvan veel ongelijke treden. Daarna weer anderhalf uur naar beneden lopen naar 3600 meter, ook weer het merendeel treden. Iedereen loopt met omhoog lopen zijn eigen tempo wat maakt dat ik hele stukken alleen loop. Althans alleen, ik ploeter met nog tientallen andere toeristen, dezelfde personen keer op keer tegenkomend omdat het tempo ongeveer gelijk is maar de pauzes niet, de trappen op. We lopen door bosgebied en langs watertjes, het is hier zo mooi maar het is ook erg zwaar.

De treden zijn gemaakt van grote ongelijke stenen waardoor elke stap anders is. Ik ben blij dat ik twee wandelstokken heb gehuurd waardoor ik beter mijn balans kan houden en het helpt me wat makkelijker de treden op te komen. We stijgen en we stijgen en na de laatste pauze voor de top vertelt de gids dat het nog 2 uur zal duren. We gaan weer verder. De zuurstof wordt minder en het hijgen wordt meer, de begroeiing houdt op en ver in de verte zie ik mensen lopen, richting de top. Wat is dat nog ver zeg. Voetje voor voetje, babystapjes, kom ik dichterbij.

Het tikken van de wandelstokken werkt hypnotiserend. Rechterstok, linkervoet, linkerstok, rechtervoet en ga zo maar door. Vaker en vaker moet ik even op adem komen terwijl de dragers aan de lopende band voorbij blijven lopen. En dan zie ik Bou staan, hij is er al en moedigt me aan. Nog een klein stukje. Maar ook al zie ik dat het nog maar een klein stukje is, het is toch nog erg ver voor mijn vermoeide benen en zware ademhaling.

Op mijn tandvlees beklim ik de laatste treden en het laatste vals platte stukje naar de paal die aangeeft dat het de top is van Dead Women's Pass. Ik ben er!! En ik heb er één uur en twintig minuten in plaats van twee uur over gedaan. Best snel dus!!

Na een lange pauze op de top begint de afdaling. Anderhalf uur traplopen en nu naar beneden met al vermoeide benen. De euforie van het bereiken van de top vergaat me snel. Wat is dit zwaar zeg. Mijn knieën gaan zeer doen en mijn bovenbenen ontploffen zowat. Ook het 'verstand op nul en gaan', werkt niet meer. Ik wil klaar zijn voor vandaag maar moet nog even doorbikkelen. Eenmaal op de tweede kampeerplek aangekomen staan de tentjes alweer klaar en druppelt iedereen langzaam binnen. Twee dagen lopen zitten er nu op en we beginnen het te voelen, te zien en te ruiken. Onze benen raken vermoeid, de kleren stoffig en vies en na twee dagen zweten en zonnebrand ruiken we ook niet al te lekker meer. We kunnen hier douchen, maar het water komt hier rechtstreeks van de bergen, erg koud dus en te koud voor mij. Met een bekertje theewater en de magic towels (dank je wel Mariëlle!!!) was ik me zo goed en zo kwaad als het gaat in de tent en ook vandaag kruipen we weer vroeg onder de wol, het was een zware dag.

De derde dag zal een lange maar niet al te zware wandeling zijn van ongeveer 10 uur langs meerdere Inca sites. Maar als we van de camping weglopen moeten we weer direct anderhalf uur de hoogte in, weer trappen en omhoog naar de tweede pas van de Inca Trail van 3950 meter. Iedereen puft en steunt en de benen zijn stijf. Het duurt even voordat we op gang komen en de spieren opwarmen waardoor het wat minder zwaar is. Onderweg stoppen we even voor de Inca ruïne Runkuracay en na de uitleg van de gids lopen we door naar de top. We lopen, ondanks de tocht van gisteren, redelijk soepel naar de top, waarna weer een afdaling volgt. De paden lijken 'echter' en origineler aan te voelen en als ik dit navraag bij de gids vertelt hij dat vanaf hier 80 tot 90% van de paden authentiek zijn en niet gerestaureerd.

We lopen verder en komen langs nog twee Inca sites, Sayaqmarka en Concha Marca. Hoe verder we lopen en hoe meer ruïnes we zien hoe echter het begint te voelen.

Morgenochtend vertrekken we vroeg naar Machu Picchu... Morgen al!!!!! We hebben negen maanden naar deze tocht uitgekeken en morgen is alweer de laatste dag, wat gaat het snel maar wat hebben we er zin in. Zoals de gids op de eerste dag al zei; 'Machu Picchu op de vierde dag is als een de slagroom op het ijs bij het dessert'. Het laatste stuk lopen van de deze dag is wederom omhoog, maar nu gelukkig zonder trappen. Iedereen loopt weer zijn eigen tempo en de omgeving wordt groener aangezien we door het regenwoud lopen. Het voelt alsof ik een sprookje binnenstap en met niemand voor of achter me geniet ik van de rust met als enige geluid de tjilpende vogels om me heen en het tikken van mijn wandelstokken. Wat een prachtig stukje wereld is dit weer.

Eenmaal op de kampeerplek op de derde en tevens laatste pas van de tocht op 3670 meter hoogte kan ik een tentje uitzoeken. Als ik rondloop zie ik ineens over de rand van de berg tientallen meters lager een ruïne liggen. Deze tent wordt het, met een ruïne in de achtertuin!!

De ruïne blijkt Phuyupatamarka te zijn welke we 's avonds nog gaan bezoeken. En dan begint het te regenen, nee toch. Dat kunnen we morgen niet gebruiken als we heel vroeg weg moeten en we willen de laatste dag echt niet in de regen lopen, gatver, daar heb ik geen zin in hoor. De gids zegt dat we Pachamama, moederaarde, mogen vragen om mooi weer. Hoe we dat precies moeten doen weten we niet maar in gedachten vraag ik haar daadwerkelijk om mooi weer. Laat het in ieder geval droog zijn, alsjeblieft.
Vlak voor zonsondergang gaan we de lange trap af en bezoeken we de ruïne met haar na honderden jaren nog steeds werkende waterfontijn waar we een slokje uit drinken, net zoals de Inca's dat ruim 500 jaar geleden deden.

Het is bijzonder om hier in het schemerdonker rond te lopen met de lama's op de terrassen. Als het eenmaal helemaal donker is moeten we weer terug de trap op naar de kampeerplek. Met de zaklampjes in de aanslag beginnen we aan de lange trap van 70 meter terug omhoog. En dan te weten dat vannacht de laatste dag begint met het afdalen van deze zelfde trap, in het donker... Eenmaal weer boven eten we snel nog even wat en gaan dan de slaapzak weer in. Morgen worden we om 02:30 gewekt voor de laatste uren lopen naar Machu Picchu.

Het is een koude nacht geweest deze derde nacht en stijf en vermoeid komen we onze slaapzak uit. Ik heb slecht geslapen en het is nog pikkedonker als we klaar voor de vierde en laatste dag aan de tocht naar beneden beginnen. Dezelfde trap als gisteren en nu in het pikkedonker naar beneden.

In totaal gaan we twee en een half uur dalen, het merendeel zullen trappen zijn en het zal pas rond 06:00 pas lichter worden. In het rondje licht van mijn zaklamp, een meter voor me en zo'n halve meter in doorsnee, dalen we voetje voor voetje, tree voor tree, in een streep, allemaal achter elkaar, de trappen af. Het tempo zit er goed in, we hebben een doel; met zonsopkomst bij de zonnepoort zijn. Het is zwaar deze laatste dag. De vermoeidheid is goed voelbaar in mijn lijf en de opperste concentratie die de afdaling in het donker nodig heeft kost veel energie. En dan ineens wordt het wat lichter, worden de treden minder, maar is het bewolkt als we naar de hemel kijken. Dat is jammer zeg, nu zal de zonsopkomst in duigen vallen. We gaan wat langzamer lopen wat ook wel nodig is aangezien de laatste paar uur gevoelsmatig veel langer duren. Als de paden ook weer omhoog gaan willen mijn benen dat niet meer. Dan ook nog een trap met enorme treden en zo steil dat het bijna een ladder is. Wederom opperste concentratie om ervoor te zorgen dat ik niet achterover en naar beneden val. Wat is dit zwaar zeg.

Maar de gids zegt dat het nu echt niet lang meer is en het weer klaart ineens op. Bou zet een laatste sprint in, hij ziet de zonnepoort en denkt als hij het laatste stukje alles op alles zet dat hij de zonsopkomst nog kan halen. Ik doe mijn best en haal de laatste energie uit mijn tenen om zo snel mogelijk boven te komen. Harder dan dit gaat niet meer. Maar dan, daar zie ik de gids boven staan met zijn hand al omhoog om een high five te geven. Ik zie stenen, ik zie de poort, ja! Ik ben er bijna. Hijgend, puffend en steunend, nog een paar stapjes, JA, ik ben er!!! Als ik om me heen kijk zie ik in het dal een grote ruïne, hè... is dat Machu Picchu al?! Het was na de zonnepoort toch nog 45 minuten lopen naar Machu Picchu. Nee, dit moet het wel zijn, dit komt me bekent voor van alle plaatjes en foto's... En dan valt het kwartje, DIT IS MACHU PICCHU. Wow, de vier dagen lopen worden beloond met dit prachtige uitzicht. En de zon schijnt. De vallei en de bergen liggen in de schaduw en alleen Machu Picchu wordt door de zon in het licht gezet.

Bou was op tijd voor de zonsopkomst, ik was net te laat, maar dit is ook een prachtig plaatje. Dank je wel Pachamama!!!

Nadat we uitgebreid van het uitzicht hebben genoten en foto's hebben gemaakt beginnen we met de afdaling naar Machu Picchu toe. Nog 45 minuten wat na vier dagen een kippetje is, zeker met deze euforie. Toeristen die met de trein en bus naar Machu Picchu zijn gekomen lopen omhoog op hetzelfde pad waar wij aan de laatste afdaling zijn begonnen. Hijgend en puffend komen ze ons tegemoet. Dit geeft een dubbel gevoel, er zal wel een reden zijn geweest dat ze niet de vier dagen hebben gelopen, maar aan de andere kant voelt het alsof zij het minder verdient hebben en ze een indringer zijn in ons vierdaagse avontuur. Vier dagen waren we met onze groep een tocht aan het lopen. Maar af en toe zijn we groepjes andere toeristen tegengekomen en nu, nu is het ineens is het heel toeristisch. Eigenlijk zou iedereen die Machu Picchu wil zien verplicht moeten worden het te bereiken door eerst vier dagen te lopen. Een andere manier kan echt niet..., zo voelt het nu. Zo vraagt een vrouw die ons tegemoet komt lopen of het nog ver is naar de zonnepoort. Ik merk dat ik niet weet wat ik moet antwoorden. Na vier dagen lopen is dit stukje naar de top peanuts, maar zij komt niet voor niets met de bus of trein... Mijn antwoord blijft hangen op hmmmm...., ja...., ach..., mwahh..., nou..., ja..., nee... De vrouw kijkt verbaasd en wat geïrriteerd en het blijkt later dat ze een paar minuten eerder hetzelfde aan iemand van onze groep had gevraagd en die had ongeveer gelijk geantwoord.

Bijna beneden zien een aantal gidsen aan ons af dat we al even bezig zijn en vragen of we de Inca Trail hebben gelopen. Met een grote glimlach bevestigen we dit waarna we felicitaties krijgen en een groep Amerikaanse toeristen beginnen te applaudisseren. Wow, wat voelt dit goed!! Met grote trots en een nog grotere glimlach dalen we de laatste meters af naar de plek waar Dé foto wordt gemaakt van Machu Picchu. Even in de rij en dan zijn wij aan de beurt, die foto moeten wij natuurlijk ook hebben.
Hoe lager we komen hoe minder leuk het wordt. Het lijkt wel Disneyland in het hoogseizoen. Alle culturen en leeftijden zijn vertegenwoordigd en zelfs de geur van vier dagen zweet zorgt niet voor ruimte om ons heen. Honderden en honderden toeristen zien we. Wat is het hier druk zeg.

Na vier dagen natuur en weinig mensen om ons heen hebben we even tijd nodig hieraan te wennen. We lopen met de gids een aantal uur door Machu Picchu en we krijgen uitleg over wat we zien. Het is indrukwekkend en in mijn hoofd blijf ik een stem horen die zegt dat we zeker een keer terug moeten komen om andere Inca Trails te lopen en de berg Machu Picchu zelf, waarna de ruïnes zijn vernoemd omdat men geen idee heeft hoe deze stad vroeger heette, te beklimmen. En dan ook zeker Wayna Picchu te beklimmen, de kleinere berg aan de rand van de stad. Gelukkig heeft Bou hetzelfde, we moeten hier echt een keer terugkomen!!