Vanuit Bali vliegen we op Krabi waar we in Ao Nang een leuke bungalow met zwembad voor de deur vinden net buiten het centrum. De natuur hier is prachtig met grote rotsen langs de weg op weg hiernaar toe. De eerste indruk van Thailand is geweldig.

We huren een scooter en rijden naar Krabi, een stad die verder niet zoveel voorstelt in de ogen van een toerist. Wel heeft Krabi een mooie tempel, maar dat is dan ook het enige wat we hier bekijken.

Foto 1

We rijden door naar Fossil Shell Beach waar de bodem bestaat uit fossiele schelpen. Het is in het echt iets minder spectaculair als dat het klinkt maar het verhaal erachter is wel weer indrukwekkend aangezien dit miljoenen jaren aan verhaal vertelt.

De volgende dag gaan we vissen op zee. In een houten longtail boot trotseren we de hoge golven. Dit was niet afgesproken. We hadden gevraagd om een kalme zee en de golven die de boot doen kraken zijn best wel een beetje spannend. Gelukkig wordt de zee kalmer als we aankomen op het punt van bestemming. De lijnen gaan uit maar aangezien het mijn eerste keer vissen is heb ik even wat hulp en oefening nodig. Als snel heb ik het lijn uitgooien en het vissen door en met behendige rukjes hangt de eerste vis al snel aan mijn lijn. Een gilletje van ongeloof en blijdschap ontsnapt uit mijn mond, maar zelfstandig de vis van het haakje halen is nog iets te spannend. Deze klus laat ik over aan de mannen. Na een aantal keer vis binnengehaald te hebben wordt het tijd om het zelf eens te proberen. De eerste stap is de vis vastpakken. Mijn hoofd zegt 'pak de vis', maar mijn hand weigert de vis vast te pakken. Elke keer als mijn hand dichtbij komt spartelt de vis en schrik ik terug. Andere tactiek: op de tel van drie pak je hem vast, zeg ik tegen mezelf. Eén, twee, drie... Nee niet gelukt. Nog een keer. Eén, twee, drie... Nee, weer niet gelukt. En nu niet emmeren, pak die vis vast!! Nog een keer... één, twee, drie en ja hoor, ik heb hem vast. Wat nu..., haakje vastpakken en eruit halen. Wat een dubbel gevoel geeft dit. Trots op het vangen en vastpakken van de vis maar god, met een beetje fantasie zie je de paniek in zijn ogen. Niet over nadenken, gewoon doen. En ja hoor, met zoveel voorzichtigheid als mogelijk, de vis is LOS!! En nu? Nu mag hij in de emmer en worden alle vissen bij elkaar al een flinke maaltijd. Wat ik namelijk nog niet verteld heb is dat we 's avonds een deel van de gevangen vissen mee hebben genomen naar een restaurant waar de koks voor een kleine betaling de vissen voor ons schoon hebben gemaakt, heerlijk hebben gekruid en gestoomd op de bbq. Met grote trots bekijken we de schaal met vis die tussen ons in op tafel staat. Zelf gevangen vis waaronder een barracuda door Bou gevangen. Wow, dit geeft wel een kick. En lekker dat het smaakte! Deze vissen zijn niet voor niets gestorven.

Foto 2 en 3

De volgende dag gaan we op kookles bij mrs. Ya, de vrouw die Gordon Ramsey en Jamie Oliver Thais heeft leren koken. Mrs. Ya is een bijzondere vrouw. Klein van stuk, relatief groot hoofd met diep zwarte ogen, chaotisch en recht op de man af. Ze praat gebrekkig maar goed genoeg Engels met een zwaar Thais accent en kreunt vanuit diep uit haar keel na elke zin of woord. Ze heeft een eigen vocabulaire bedacht die heel duidelijk is. 'Chop chop' voor snijden, 'more chop chop' voor doorgaan met snijden. 'Bang bang' voor kruiden fijn malen in de vijzel, 'more bang bang' voor doorgaan, het is nog niet fijn genoeg. 'Shoop shoop' voor de hoeveelheid scheuten van het een of ander in de pan en je raadt het al. 'One more shoop', voor nog een scheut extra. We leren in een moordend tempo meer dan tien gerechten. Gelukkig krijgen we de recepten mee naar huis. Helemaal afgedraaid en met volle buiken (alles moet je proeven!!) komen we na een paar uur weer thuis en plonzen tevreden in het zwembad.

Foto 4, 5 en 6

Op een half uurtje scooteren afstand staat de belangrijkste tempel van Thailand, daar moeten we natuurlijk even heen. Dus wij op de scooter en Bou stuurt ons veilig over een toch wat grote weg erheen. Deze tempel, Wat Tham Seua genaamd, staat naast de Tiger Cave, een grot waar oorspronkelijk een tijger in heeft gewoond. Op de top van de berg waarin de Tiger Cave zit, staat een enorm grote gouden buddha en uiteraard kan je er naartoe lopen. Met zo'n 35 graden bestijgen we de 1237 traptredes.

Foto 7 en 8

Mijn hemel, waar zijn we aan begonnen. Eenmaal boven staat Bou al even uit te druppelen en vormt er zich een plasje op de grond waar hij gebukt staat. Onze kleren kunnen uitgewrongen worden en het duurt wel een half uur voordat we weer enigszins afgekoeld zijn. Althans..., afgekoeld..., ondertussen is het het heetst van de dag en zal echt afkoelen er niet echt inzitten.

Foto 9 en 10

Eenmaal weer beneden is het tijd voor de lunch en genieten we van de frie ri wi eh (Thais-Engels voor fried rice with egg). Het wordt donker en de wolken breken open. Het giet als een gek en als het even wat minder hard regent besluiten we snel terug te scooteren. Nog geen 5 minuten onderweg begint het weer harder te regenen en besluiten we dan toch maar de poncho's, die al ruim 4 maanden ongebruikt in de tas zitten, aan te doen. Als een echte Johnny en Anita zitten we met zijn tweeën op de scooter, met klapperende blauwe poncho's aan en een pothelmpje op. We weten pas echt dat we er niet uit zien als we bij het tankstation openlijk door het personeel worden uitgelachen. Met de poncho wijd maak ik een diepe buiging en we schieten met zijn allen nog harder in de lach. Gierend van het lachen rijden we terug naar de bungalow. Vandaag even een backpacker; ' wear your poncho with pride'.

De laatste dag in Ao Nang varen we naar Railey Beach waar er mensen vanaf het strand aan het klimmen zijn. Het zeewater is hier azuurblauw en het water heerlijk warm. Een paradijslijk plekje. Als we even bij de klimmers aan het kijken zijn mag Bou ook een poging doen en hij komt snel en behendig boven.

Foto 11 en 12

Dan is het tijd voor het tweede plekje in Thailand en dat is Koh Phangnan geworden. We hebben een bungalow op het strand en de zee is nog geen 30 meter bij de voordeur vandaan.

Foto 13

Dit is zo'n plekje waar niets doen prima is. Een beetje hangen in de zitzak, even anders gaan zitten, een cocktail bestellen en nog een keer van positie veranderen is voldoende om dagen te vullen. Maar daar zijn we natuurlijk niet alleen voor gekomen. We zijn hier met een doel en dat doel is uit een bucket drinken. Wat? Jazeker, uit een bucket drinken. Dit zijn kleine emmertje waar een grote hoeveelheid van een mixdrankje in zit en dat moet je toch een keer in je leven gedaan hebben dacht ik zo. En aangezien ik de 30 al even gepasseerd ben wordt het nu toch echt tijd om uit een emmer te gaan drinken, en we gaan dat doen op de half moon party. Ook zo iets. Als je er dan toch bent dan willen we dat ook gezien hebben. En dat hebben we geweten ook. We ontmoeten een aantal anderen van het resort en gaan er met zijn allen heen. Eenmaal aangekomen giet het van de regen (klein nadeeltje van het regenseizoen). We snellen naar het eerste afdakje en wachten wel een uur maar het houdt niet op met regenen. Maar dan komen we erachter dat er voldoende schuilruimte is op het feest zelf en we rennen zo hard als gaat door de modderstroompjes die kant op. Als snel zien we Iain, een van de groep waarmee we hier heen kwamen maar die we zijn verloren tijdens het zoeken naar een schuilplekje. In een uur tijd heeft hij een bucket én een mushroom shake gedronken, een joint gerookt en is reeds begonnen aan zijn tweede bucket. Hij is katjelam en weet van voren niet meer dat hij van achteren leeft. We hebben de grootste lol om, en met hem maar de avond draait erop uit dat we hem mee naar huis hebben moeten nemen aangezien hij letterlijk niet meer op zijn benen kon staan. We vonden het mooi geweest nadat hij zeker een half uur boven de urinoir, zich vasthoudend aan de rand, had staan dansen. En hij was niet de enige. De een na de andere valt op de grond en moet geholpen worden met weer recht op staan wat niet altijd lukt aangezien vriend of vriendin vaak in dezelfde staat zijn. De moon party's bestaan dus echt uit geen grenzen kennende feestgangers die alles op een avond tegelijk willen proberen. Leuk om meegemaakt te hebben, maar het is niet ons feestje... Eenmaal weer terug en Iain op bed gelegd zeggen we bijna tegelijk tegen elkaar; opa en oma waren ook op het feest en schieten in de lach. Maar ach..., we kunnen in ieder geval 'uit een bucket drinken' afvinken van de lijst van dingen die je gedaan moet hebben.

Foto 14 en 15

Dan gaan we naar de tweede Koh en wel Koh Tao, het mekka van het boulderen (laag rotsklimmen zonder touwen) in Thailand. Al snel merken we dat we met Fontainebleau in Frankrijk erg verwend zijn. De rotsen zijn niet te vinden en lopend door net hoge gras is het spannend niet te weten wat er nog meer rond loopt. Binnen een half uur zoeken naar een eerste route op een rotslok zijn we al doorweekt van het zweet (hoe doen we het toch om elke keer op het heetst van de dag in de zon te lopen...) en lek gestoken door de miljoenen muggen die hier ook zijn. Weg hier, terug naar de airco en afkoelen. Dus van boulderen komt niet veel.

Ook komen we erachter dat Thailand, hoe mooi het ook is en hoe leuke dingen we ook doen, niet aan de verwachtingen voldoet. We zitten hier precies in het hoogseizoen en dagelijks komen er boten en boten vol rugzakdragende jongeren het eiland op en gaan er weer af. Je ziet ze overal, in dezelfde pofbroeken en dezelfde hemdjes met maar een doel: de goedkoopste slaapplek, de goedkoopste duikschool om hun paddi (duikbrefet) te halen en de goedkoopste bar waar ze het snelst dronken kunnen worden. Bijzonder en bijzonder vermoeiend. Prima dat dit hier de scene is maar opa en oma hebben hier niet zoveel zin meer in. We besluiten na Bangkok, wat de volgende stop wordt, rechtsaf te slaan naar Cambodja en het verdere Thailand te laten voor wat het is. De anderhalve dag die ons nog rest op het eiland huren we allebei een scooter en komen ondanks de modder en de steile onverharde weggetjes op elke top boven dankzij de noppen banden en de pk's (het is namelijk eigenlijk een motor alleen in een scooterjasje) en doen verder waar we goed in zijn; lekker op terrasjes zitten met een hapje en een drankje, genietend van het uitzicht.

Foto 16, 17 en 18

Wat goed dat we hebben besloten nog wel naar Bangkok te gaan want wat is dit een leuke stad zeg. Voor ieder wat wils, er is cultuur, natuur (jaja), uitgaansleven en uiteraard kan je er leuk rondkijken in de shoppingmalls. We ontmoeten oude bekenden en maken nieuwe vrienden en zelfs het bekijken van een pingpongshow mag niet ontbreken waar duidelijk wordt dat vrouwen behoorlijk kundig kunnen zijn.

Maar er is ook een donkere kant aan ons bezoek in Bangkok en dat heeft niets met de stad te maken maar met thuis. We krijgen het bericht dat mijn oma is overleden. Op precies hetzelfde tijdstip als dat in Nederland mijn broer de door ons geschreven kaart op de begrafenis voorleest steken wij in het Lumphini Park een kaars aan en houden een eigen dienst. Lieve oma, rust zacht.

Foto 19